E-KOMIKSY FORUM

Sam też większość swojej kolekcji zbieranej od smyka z 1 klasy musiałem sprzedać i co tu mówiąc za cenę poniżej waetości. Uciekalem na wagary by kupować w kiosku komiksy, ktore miały się tam pojawić tego dnia. Część przepadła, bo ludzie pożyczają i nie zwracają...
Żbiki czytałem wielokrotnie w czasie mojego życia. Nawet dla odświeżenia pamięci o tamtych czasach.

Z tym pożyczaniem komiksów to tak faktycznie jest. Częściej pożyczam książki. Ale nauczony przykrym doświadczeniem biorę namiary telefoniczne i mailowe. Komiksy pożyczam tylko osobom zaufanym do których mam pewność, że zwrócą. Dużo książek przepadło mi na studiach. Pourywały się kontakty, ludzie porozchodzili się w swoją stronę i książki nie powracały.

To tak pozwolę sobie podjąć temat w jaki dyskusja zaczęła zbaczać w ostatnich postach (w razie czego możemy utworzyć nowy temat) Zgadzam się z Maharaną, że jak się komuś coś pożycza, czy to książki, czy komiksy, to dobrze wiedzieć, co i komu (pamięć ludzka bywa zawodna, zwłaszcza czasem tych którym się coś pożyczyło , a i jak pożyczkodawca zapomni z czasem, to dana rzecz może zaginąć). Ja sam sporządzam... cyrografy To tak pół żartem, pół serio, ale biorę zeszyt, podsuwam osobie, która coś pożycza i ona długopisem (litościwie oszczędzam jej podpisywania własną krwią, choć już pióro, nawet gęsie mogę uznać ) pisze co pożyczyła i kiedy, po czym daje czytelny podpis. Wtedy sam mam to czarno na białym napisane, a zauważyłem, że jak ludzie coś sami podpisują, że pożyczają, nawet, jak to jest "cyrograf" w zeszycie, a nie formalna umowa prawna, to mają większą chęć do oddawania tego, co pożyczyli A co ciekawe, niektóre osoby po oddaniu danej rzeczy proszą. by ich na pewno wykreślić z cyrografu, że już oddali i nie ma żadnych niejasności Jeszcze bym im duszę zabrał, a tak mają ją z powrotem, a Ja książki lub komiksy, które pożyczałem Inna sprawa, że staram się pożyczać osobom bardziej zaufanym, a większe ilości czytadeł na raz to już tylko tym, którym naprawdę ufam.

Już niedługo dodam kolejny szkic do poczytania o komiksie "Dziękuję kapitanie". Jeszcze go dopieszczam .

Bury Wilku, chętnie skopiuję Twój pomysł z "cyrografem" . Z książek, które do mnie nie wróciły była biografia terrorysty Carlosa (wyszperana w antykwariacie za całkiem niezłe pieniądze) i "Dzień szakala" F. Forsytha. Nie mogę tych książek odżałować. Podobnie przepadły mi wszystkie historyczne powieści kryminalne J. Edigeya (a szczególnie "Król Babilonu"). Z komiksów nie udało mi odzyskać dwóch Thorgali ("Upadek Brek Zaritha" i "Aarici"). Niestety nie przewidziałem, że pożyczająca wyemigruje na stałe za Ocean. Uzupełniłem potem te brakujące numery ale od tamtej pory komiksy pożyczam tylko zaufanym osobom (i nie na długo max dwa tygodnie).

Dobry zwyczaj - nie pożyczaj.

tymek pisze:Dobry zwyczaj - nie pożyczaj.

Zwłaszcza od buregowilka, nie oddasz to skończysz w najlepszym razie jak babcia Czerwonego Kapturka

Maharana pisze:Już niedługo dodam kolejny szkic do poczytania o komiksie "Dziękuję kapitanie". Jeszcze go dopieszczam .

Czekam, mam teraz wolny czas wieczorami, także przyda się ciekawy post.

Szkic krytyczny do komiksu "Dziękuję kapitanie"



Tytuł komiksu powinien brzmieć raczej „Spekulanci” albo jeszcze lepiej „Sabotażyści”. W ten sposób dobitnie wskazywałby tematykę „kolorowego zeszytu”. Słowa te mocno nacechowane negatywnymi emocjami zrobiły w PRL-u prawdziwie złowrogą karierę, szczególnie to drugie. Sabotażystą mógł zostać każdy pod najlichszym pretekstem. Z oskarżenia o sabotaż zapadło wiele wyroków zwłaszcza w „okresie błędów i wypaczeń” (eufemistyczna nazwa stalinizmu w Polsce). Mimo wszystko spekulanci byli jeszcze gorsi. Zwłaszcza w dobie „małej stabilizacji” urośli do rangi głównego wroga socjalistycznej gospodarki.

Czwarty „Żbik” poziomem graficznym niewiele odbiega od wcześniejszej trylogii „Ryzyko”. Zmiana rysownika nie przyniosła zbyt znaczących zmian. Kreska J. Rockiego do złudzenia przypomina styl rysowania Z. Sobali. Podobny schematyzm w przedstawianiu postaci, budynków, samochodów. Zauważalne różnice są dwie: Rocki trochę lepiej zadbał o drugi plan w kadrze, czego w pierwszych „Żbikach” praktycznie wcale nie było oraz bardziej wyraźnie rysował główne postacie nadając im trochę oryginalności. Mimo to strona graficzna komiksu jest tak samo uboga, jak pierwszych trzech numerów (nie „kolorowe zeszyty” lecz „zeszyty w ciapki”). Trudno znaleźć jakieś odniesienia do ówczesnej rzeczywistości, choćby w detalach stroju, czy wyglądu wnętrz (np.: bardzo mało szczegółów w wystroju mieszkania głównego bohatera).

„Mała stabilizacja” (czyli dekada lat 60-tych minionego stulecia) zaznaczyła się wysypem mniejszych i większych afer gospodarczych. Najwięcej kontrowersji budziła „afera mięsna” zakończona skazaniem na karę śmierci głównego oskarżonego dyrektora Stanisława Wawrzeckiego (luty 1965). W powieści milicyjnej, zwykle wyczulonej na polityczne klimaty, szybko do rangi głównych bohaterów negatywnych dołączyli dyrektorzy różnych branż (począwszy od wiejskich tartaków na zjednoczeniach kończąc). Prym wśród nich wiedli malwersanci finansowi, łapownicy, złodzieje, spekulanci, przemytnicy, sabotażyści i oczywiście szpiedzy (por. m.in.: „Fotografia mówi prawdę”, „Krzyk w nocy”, „Czek dla białego gangu”, „Dwa włosy blond”, „Portret z paragrafem”, „Trzy płaskie klucze”, „Umrzesz jak mężczyzna”, „Czy pani wierzy w duchy?”, „Jedwabny krawat”, „Kim jesteś Czarny”). Autorzy powieści milicyjnych piętnowali zachłanność dyrektorów, zamiłowanie do luksusowego trybu życia (wg ówczesnych standardów oczywiście), nadużywanie stanowiska, korupcję, lewe interesy, zarzucali im mentalność dorobkiewiczów, lekceważenie socjalistycznych wartości moralnych (cokolwiek to znaczyło) a tym samym demoralizowanie młodego pokolenia. Niechcący ujawniali też ówczesny problem selekcji negatywnej przy naborze osób na stanowiska kierownicze.

Ciąg dalszy poniżej.
https://kapitanzbikszkice.wordpress.com ... krytyczny/

Szkic krytyczny do komiksów „Zapalniczka z pozytywką”, „Spotkanie w „Kukerite””, „Podwójny mat”, „Porwanie”, „Błękitna serpentyna”




Pierwsza część serii została narysowana jeszcze w 1969 roku, kolejne już 1970. Pentalogia ukazywała się sukcesywnie w 1970 roku. Drugie wydanie z poprawioną na żądanie cenzury szatą graficzną części piątej wydano w 1974 roku (30-lecie Milicji Obywatelskiej i Służby Bezpieczeństwa). W tymże wydaniu zostali dodani zupełnie nowi bohaterowie jednoplanszówki „Za ofiarność i odwagę”. Scenariusz przygotował ówczesny mjr MO Władysław Krupka (pseudonim literacki Krupiński), częściowo oparty na jego powieści milicyjnej „Złote kółka” (nr 10 serii „Ewa wzywa 07”).

Grzegorz Rosiński w latach 1968–1972 narysował ogółem 11 „Żbików”. Jego rysunku nie trzeba reklamować. Każdy miłośnik twórczości Mistrza to wie. Można się tylko zastanawiać dlaczego kolejnego wydania doczekała się tylko pentalogia „Zapalniczka z pozytywką”, a pominięto pozostałe, w tym bardzo ciekawą graficznie dylogię „Człowiek za burtą” lub „Tajemnicę ikony”. Co ciekawe, sam rysownik wobec swojej „żbikowej” twórczości jest mocno krytyczny, podkreśla niedoskonałość kreski tudzież kolorystyki, bo… uczył się dopiero rysować komiksy (!). Tymczasem pierwsze „Żbiki” Rosińskiego graficznie biją na głowę mizerne dokonania poprzedników.

Ciąg dalszy poniżej

https://kapitanzbikszkice.wordpress.com ... krytyczny/

Szkic krytyczny do komiksu "Dziękuję kapitanie"

Hmm, bardzo obszerne opracowanie i dokładne, ale i tak pozwolę sobie z nim troszkę popolemizować. Częściowo z przymrożeniem oka.
O tak, PRL-owski komiks musiał robić "krecia robotę" i wskazywać ludziom, co jest "be". Dzięki temu też mogli liczyć na uświadomienie obywateli oraz życzliwe osoby piszące donosy na znajomych. W tym albumie sięgnięto do tematu z ówczesnych gazet, dawniejsze afery nie były z reguły tak huczne jak dzisiaj, ale jakże podobne a całym świecie - patrz ChRL. Zawsze obecnym w polityce komunistycznej był wróg wewnętrzny podkopujący poprzez swe działania podwaliny państwa. A dziś też wiele się nie zmieniło... no poza opcją polityczną. Metody te same, tylko środki inne, choć jak najbardziej dalej są nim media. Niestety histonie pisane pod zamówienie polityczne nie mogą być wybitne, a często okazują się po prostu słabe i teraz również jest podobnie.
Skróty akcji widać, dobrze je wypunktowałeś, ale to niestety przywara komiksu i jego objętości. niestety często to się zdarzało w komiksie światowym, także to raczej kwestia wydawcy niż scenarzysty, który musiał ciąć, by zmieścić się w objętości zeszytu, choć trzeba dodać, ze nie starczyło mu talentu, by to uzupełnić w inny sposób. Co do wykopania zwłok to rzeczywiście niemożliwe, ale tu raczej dopatrywałbym się wzorców z filmów zagranicznych, efektowniej to wygląda. Jak to przecież ładnie wygląda w wielu filmach. Myślę, że to żadne usprawiedliwienie, ale warto może zrozumieć, choć nie wiem, czy tak było. Podobnie można podejść do sceny z próbą zabójstwa kapitana, akcja istnie z Super herosów z wrażych komiksów zgniłego zachodu, tylko tu nie ma hiper wypasionych z dupy mocy tylko super moce PRL. Ciężko jednocześnie być super i realnym, to niezmienna przypadłość 99% bohaterów wszelkiej maści. Co do nagłych rozterek przed załatwieniem kapitana to bym bronił tej sceny. Nigdy i nigdzie nikt nie chce mieć na koncie gliny, wiadomo, jak mocno będą działać, by go dorwać. Konkurencję, przypadkowego gościa w uliczce... no problemo! Ale glin lepiej nie mieć w cv. Do tego przymknięty kolega wyplata się z niezłej kabały, jak sypnie takiego... już byłego kolegi.
Przekleństw mi też brakuje i tu najmniej widać realizm postaci, ale jakże przekleństwa w komiksie przeznaczonym dla młodocianego obywatela, harcerza bez mała?

Gdyby nie pan, kapitanie…” i jednocześnie martwi romantycznie: „Nic się panu nie stało kapitanie?”. Ach, te kobiety… Cóż jak znalazł wzór dla młodych obojga płci

Odpowie pan za śmierć dyrektora, za napady, za wszystko! Cóż patos, ale poczytaj sobie komiksy z USA o super herosach, odlecisz.

O tak brakuje i tu kropki na "i", ale to zwyczajny brak w scenariuszu, tak samo, jak kulawe dialogi a zwłaszcza braki w narracji. Tłumaczyć można to brakiem wzorów, Polacy tworzyli komiksy w "odosobnieniu" od komiksu europejskiego, choć cześć oczywiście mogli znać. Niestety komiks był wtedy przypisany młodemu odbiorcy, czyli nie trzeba się było wysilać, czytając je za młodu nie zwracałem uwagi na większość rzeczy, a przyciągała akcja i o dziwo rysunki! choć miałem dostęp do zachodnich komiksów to jednak te nie były takie złe, inaczej to postrzegałem. Super bohater z milicji, tak samo realny jak czerwonoskóry Superman zwany Winnetou, wile się łykało, choć już część raziło. Kwestia upodobań. Nie dziwię się, że postać głównego bohatera został stworzona wedle sztampy, tak samo jak "najładniejsza". Spójrzmy chociaż na dzieła Sienkiewicza, postacie z kart jego powieści - Kmicic, Tuhaj Bej, Ligia, Danusia (choć nie Jagienka), Krzysia etc. Albo nierealne w swych zachowaniach przesadnie rycerskich, pomnikowych lub wtłoczonych w formy stereotypowych "złych bohaterów" lub typową kobiecą postać.
Ta część serii o kapitanie Żbiku, jest słaba, ale nie ciężko wymagać czegoś więcej od "propagandówki", gdzie spekulanci i malwersanci są nierealnie groźni, ba nawet grupy przestępcze tworzą...

Dzięki za posta. Już odpowiadam .

Hmm, bardzo obszerne opracowanie i dokładne, ale i tak pozwolę sobie z nim troszkę popolemizować. Częściowo z przymrożeniem oka.
Spojrzenie z boku, różnica zdań zawsze mile widziana. Humor tym bardziej . Sam pisząc szkice nie stronię od ironii.

O tak, PRL-owski komiks musiał robić "krecia robotę" i wskazywać ludziom, co jest "be". Dzięki temu też mogli liczyć na uświadomienie obywateli oraz życzliwe osoby piszące donosy na znajomych.
Młodych trzeba uświadamiać od małego. Świadomość zagrożeń to podstawa przy zwalczaniu wszelkich wrogów . O namawianiu do donoszenia planuję odrębny tekst. Kapitan Żbik nie miał tutaj żadnych rozterek moralnych .

W tym albumie sięgnięto do tematu z ówczesnych gazet (...)
Niestety nie znalazłem analogii do autentycznej sprawy na której mógł być wzorowany scenariusz komiksu. Dlatego wziąłem pod uwagę kontekst ogólny (afera mięsna '65) i raptowny wysyp dyrektorów, jako negatywnych postaci w powieści milicyjnej lat 60-tych.

Zawsze obecnym w polityce komunistycznej był wróg wewnętrzny podkopujący poprzez swe działania podwaliny państwa.
Listę wrogów gospodarki wyliczyłem w szkicu, a było ich niemało .

Niestety histonie pisane pod zamówienie polityczne nie mogą być wybitne, a często okazują się po prostu słabe i teraz również jest podobnie.
"Żbiki" powstawały w dość specyficznym środowisku. Nawiązywanie do bieżącej polityki widać w wielu "kolorowych zeszytach" (szczególnie w tych ze szpiegami w tle). Słabość scenariuszy upatruję w powielaniu schematów z powieści milicyjnych zwykle niskich lotów. Wyrwać "Żbika" z tego kręgu próbował B. Polch. Jego plany uczynienia zeń komiksu prawdziwie kryminalnego nie wyszło z powodu oporu ideologicznego w milicyjnej redakcji serii. Autorzy serii już na samym początku strzelili sobie w stopę założeniem, że „kolorowe zeszyty” będą przedstawiać codzienną pracę milicjantów. Wynika z tego prosty wniosek, że scenariusze będą się trzymać realizmu w przedstawianiu wydarzeń. Na to właśnie zwracam uwagę pisząc szkice. Do tego wyszukuję źródeł inspiracji powieścią milicyjną i fragmentami autentycznych wydarzeń. Z tym ostatnim jest spory problem. W pewnym sensie pomocne są reportaże sądowe z tamtych lat i gazety.

Skróty akcji widać, dobrze je wypunktowałeś, ale to niestety przywara komiksu i jego objętości. niestety często to się zdarzało w komiksie światowym, także to raczej kwestia wydawcy niż scenarzysty, który musiał ciąć, by zmieścić się w objętości zeszytu, choć trzeba dodać, ze nie starczyło mu talentu, by to uzupełnić w inny sposób.
Nielogiczności w scenariuszu bardzo łatwo wyłapać już przy pierwszym czytaniu, a w czasie kolejnych to już prawie wszystko wychodzi na wierzch. 32 strony sprawiały, że nie tylko scenarzysta, ale też rysownik musiał się gimnastykować, jak całą historię rozplanować, by się zmieścić w limicie stron. Ze scenariuszami był ogólnie problem. Głównie pisali je milicjanci lub autorzy powieści milicyjnych. Rzadko zawodowi scenarzyści. Czasem szli najmniejszej linii oporu i przerabiali swoje własne kryminałki na scenariusze do komiksu.

Co do wykopania zwłok to rzeczywiście niemożliwe, ale tu raczej dopatrywałbym się wzorców z filmów zagranicznych, efektowniej to wygląda. Racja. Podobnie na to patrzę.

Podobnie można podejść do sceny z próbą zabójstwa kapitana, akcja istnie z Super herosów z wrażych komiksów zgniłego zachodu, tylko tu nie ma hiper wypasionych z dupy mocy tylko super moce PRL. Ciężko jednocześnie być super i realnym, to niezmienna przypadłość 99% bohaterów wszelkiej maści. To rozmijanie się z deklarowanym realizmem to jest właśnie największa słabość "Żbików". Biorąc tę scenę na poważnie to kapitan miał fantastyczne wyszkolenie, niczym komandos do zadań specjalnych .

Co do nagłych rozterek przed załatwieniem kapitana to bym bronił tej sceny. Nigdy i nigdzie nikt nie chce mieć na koncie gliny, wiadomo, jak mocno będą działać, by go dorwać. Konkurencję, przypadkowego gościa w uliczce... no problemo! Ale glin lepiej nie mieć w cv. Do tego przymknięty kolega wyplata się z niezłej kabały, jak sypnie takiego... już byłego kolegi. W tym fragmencie szkicu mocno ironizuję wskazując na infantylizm w kreacji bandytów. W powieściach milicyjnych niby tak przypadkiem bohaterowie drugoplanowi informowali czytelnika, co grozi za "załatwienie" milicjanta (np.: w powieści "Pomysł za 7 milionów" J. Edigeya). Owszem, tu się zgadzam z Tobą, że po zabójstwie kolegi z "firmy", milicjanci stanęliby na głowie, by złapać mordercę. Ten wątek pokazany został w komiksie "Diadem Tamary" we fragmencie z ciężkim postrzałem sierżanta Konara. Poza tym wiadomo, że kapitan nie mógł zginąć. W serii nawet raz nie został draśnięty (czasem oberwał w łeb). Co innego powieści milicyjnej, tam zdarzała się śmierć milicjanta na służbie. Ale to był bohater jednej książki więc można go było uśmiercić. Stąd dla dodania realizmu Żbik powinien być chociaż postrzelony.

Przekleństw mi też brakuje i tu najmniej widać realizm postaci, ale jakże przekleństwa w komiksie przeznaczonym dla młodocianego obywatela, harcerza bez mała? Tu się zgadzamy. Co to za komiks kryminalny bez niecenzuralnego słownictwa? W komiksie przekleństwa były zabronione, a powieściach młodzieżowych już niekoniecznie. Używano głównie "cholery" i to uchodziło za przekleństwo "paskudne". Częściej wymyślali jakieś zastępcze neologizmy w rodzaju "motyla noga" . Brak tego typu słów nie oddaje autentyzmu postaci. "O rany!" bardziej pasuje do nastolatka niż dorosłego, zdemoralizowanego bandyty.

Gdyby nie pan, kapitanie…” i jednocześnie martwi romantycznie: „Nic się panu nie stało kapitanie?”. Ach, te kobiety… Cóż jak znalazł wzór dla młodych obojga płci Jakby nie patrzeć. Rycerski kapitan ocalił z rąk bandytów niewinną kobietę. Któż nie chciałby być na jego miejscu w takim romantycznym momencie?

Odpowie pan za śmierć dyrektora, za napady, za wszystko! Cóż patos, ale poczytaj sobie komiksy z USA o super herosach, odlecisz. Powieść milicyjna kochała patos, wręcz nurzała się w nim. Sceny finałowe są przez to kompletnie spaprane. Podobnie i w „Żbikach”. Budzi to raczej zażenowanie niż pozytywne odczucia u czytelnika. W komiksach o superbohaterach patos nie dziwi. Jest wpisany w konwencję, było nie było, komiksu fantasy. „Żbiki” powstawały w środowisku milicyjnym. W jakimś stopniu odzwierciedlały skrycie hołubione tęsknoty za bohaterstwem w filmowym stylu. Rzeczywistość tymczasem skrzeczała mocno.

O tak brakuje i tu kropki na "i", ale to zwyczajny brak w scenariuszu, tak samo, jak kulawe dialogi a zwłaszcza braki w narracji. Tłumaczyć można to brakiem wzorów, Polacy tworzyli komiksy w "odosobnieniu" od komiksu europejskiego, choć cześć oczywiście mogli znać. Z pewnością nie brakowało u nas w tamtym czasie bardzo dobrych grafików potrafiących rysować komiksy. Barierą była ideologia i paskudny obraz milicji w społeczeństwie. Współpraca z resortem nie nobilitowała towarzysko. Raczej na odwrót. G. Rosiński nawet po latach tłumaczy się ze swojej współpracy z MO przy rysowaniu "Żbików". A oddać mu trzeba sprawiedliwość, że to dzięki niemu "Żbik" przestał być graficznym chłamem. To "odosobnienie" zniwelował wysyp świetnych rysowników w kolejnych dekadach. Bez wątpienia uczyli się sztuki komiksu na zachodnich wzorcach i dzięki temu doskonalili swój warsztat, co dało bardzo dobre efekty. Przykładów świetnych komiksów naszych rodzimych autorów można podać całkiem sporo.

Niestety komiks był wtedy przypisany młodemu odbiorcy, czyli nie trzeba się było wysilać, czytając je za młodu nie zwracałem uwagi na większość rzeczy, a przyciągała akcja i o dziwo rysunki! choć miałem dostęp do zachodnich komiksów to jednak te nie były takie złe, inaczej to postrzegałem. Super bohater z milicji, tak samo realny jak czerwonoskóry Superman zwany Winnetou, wile się łykało, choć już część raziło. Kwestia upodobań. Zgadzam się z tą opinią. Młody czytelnik nie zwracał dużej uwagi na takie niuanse. Wychodziły one z czasem. A dobry rysunek w wykonaniu trójcy: Polch, Rosiński, Wróblewski przyciągał oko.

Nie dziwię się, że postać głównego bohatera został stworzona wedle sztampy, tak samo jak "najładniejsza". Spójrzmy chociaż na dzieła Sienkiewicza, postacie z kart jego powieści - Kmicic, Tuhaj Bej, Ligia, Danusia (choć nie Jagienka), Krzysia etc. Albo nierealne w swych zachowaniach przesadnie rycerskich, pomnikowych lub wtłoczonych w formy stereotypowych "złych bohaterów" lub typową kobiecą postać. Prawda. Bohaterowie w "Żbikach" są tacy jak powieści milicyjnej: czarno-biali, bo i świat komiksowy w którym "żyją" jest taki sam.

Ta część serii o kapitanie Żbiku, jest słaba, ale nie ciężko wymagać czegoś więcej od "propagandówki", gdzie spekulanci i malwersanci są nierealnie groźni, ba nawet grupy przestępcze tworzą... Ogólnie pierwsze "kolorowe zeszyty" są marne. Wiadomo do jakich zadań zostały powołane. Moim zdaniem propaganda, nieudolnie ukrywana, kładzie się dużym cieniem na serii. Nie miałbym o to pretensji, gdyby twórcy komiksu byli uczciwi wobec czytelnika i nie ukrywali swoich intencji. W powieściach milicyjnych wiadomo było od ręki po co są pisane i czego się można po nich spodziewać. Z drugiej strony w komiksie kryminalnym bohaterem musi być zawsze oficer z KG? Dlaczego nie podoficer z jakiegoś komisariatu? To dopiero byłoby prawdziwe przedstawienie codziennej pracy funkcjonariuszy: bijatyki uliczne, knajpiane, przemoc domowa, jakieś tam małe przekręty, kradzieże itp. Kapitan Żbik w znacznej części numerów serii jawi się bardziej, jak oficer do zadań specjalnych niż zwykły milicjant. W uzbrojone gangi spekulantów niezbyt wierzę. Propaganda. Nie znaczy to, że ich nie było. Szajki działały ale żeby były uzbrojone po zęby to raczej wątpię.